The film was barely finished, and the “Farrebique affair” began – the selection committee of the first Cannes Film Festival eliminated the film from the competition […]. “That Farrebique will not be going to Cannes is an outright scandal,” Maurice Bessy declared [...]. “Although some reservations could be made about the arbitrary conception of the subject,” wrote Georges Sadoul, “Farrebique clearly had its place at the festival, whereas the particularly incontinent logorrhea of A Lover’s Return should have been refused even a back seat.” But the screenwriter of this last film, Henri Jeanson, was the very committee member who fought for the rejection of Farrebique, although he denies that: “Farrebique was not presented to us for approval. I am, admittedly, one of those who find this film boring. I don’t consider cow dung to be photogenic material. I agree that I may be wrong, but I protest against those who claim in bad faith that Farrebique was rejected.”

TV-programme producers occasionally try to make their works available for repeated viewing in addition to one-off screenings. As is the case with Voyage à Paris, which is like a beautiful poem you want to read several times, or a piece of music you want to hear several times. This visual essay contains a couple of passages you will remember especially well, transitions that are so intriguing that you will want to further savour them. 

Shadi Abdel Salam carried two cultures within him: he was born and raised in Alexandria, and his mother and maternal ancestors came from Al-Minieh. He travelled in two worlds: that of the cosmopolitan city of Alexandria and its rich Hellenic heritage, and that of Al-Minieh, the pearl of Upper Egypt, imbued with traditions and customs drawing their rigidity from distant pharaonic origins. Although he looked like a noble cavalier, with matching gentleman-like qualities, fluent in English, French and Italian, he always remained that austere son of Upper Egypt, linked to his ancestors who lie inside the tombs dug into the hills of Thebes by a very long history.

So, your film is above all a reflection on the destiny of a national culture?

Absolutely. The crime narrative was just a pretext. Besides, The Mummy is a film that I felt, and therefore constructed, on various levels.

“My films are like fables, and reality is their backdrop. They imitate the simple form of a diary, they are autobiographical, since they often deal with a quest for identity and a search for origins, and I often appear in them as a subject and as a character.”

Brussel-transit is ontegenzeglijk een autobiografisch verhaal. Niet helemaal documentair, noch helemaal fictief, niet helemaal het heden, noch helemaal een reconstructie neemt de film zowat al die vormen aan, maar ook iets ondefinieerbaars en ongrijpbaars dat met de herinnering te maken heeft. 

André Bazin is sometimes called “the inventor of film criticism”. Entire generations of film critics and filmmakers, especially those associated with the Nouvelle Vague, are indebted to his writings on film. Film opens a “window on the world”, according to Bazin. His writings would also be important for the development of the auteur theory. Bazin: “Jean Renoir was unquestionably our greatest director. The past tense that has just flown out of my pen here does not mean – thank God! – that Renoir has passed away, only that he is no longer ours.”

De gerestaureerde versie van Chantal Akermans Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975) liet me toe een detail op te merken dat me nog niet eerder was opgevallen. Door het beeld te bevriezen herkende ik het omslag van het boek dat Jeannes zoon Sylvain aan het lezen is. Het boek is meer dan een gewoon rekwisiet want de jongen gaat volledig op in het werk en grijpt elke gelegenheid aan om verder te lezen. Wat moeten we aanvangen met de haast onzichtbare, verborgen, mysterieuze aanwezigheid van dit object of verhaal in de film? Het zou te ver gaan om het boek te beschouwen als een mise en abyme van de film, maar het kan in deze tekst wel dienen als een sleutel om te onderzoeken in welk picturaal universum Sylvian en zijn moeder precies vastzitten.

Ventura, die in eerdere films alleen zichzelf speelde, verschijnt in Vitalina Varela als een volwaardige acteur die een dubbelrol speelt die niet bij hem past en die ontleend is aan de wereld van fictie: een gevallenpriesterpersonage dat doet denken aan de ellendige plattelandspriester van Bernanos en Bresson; maar tegelijkertijd ook een bevoorrechte getuige van het leven van de overledene, achter wie men soms de schaduw van Joseph Cotton/Leland in het bejaardentehuis denkt te zien rondwaren, ondanks het feit dat Citizen Kane niet tot het pantheon van Pedro Costa behoort.

In the series ‘One Spectator Among Others’ Herman Asselberghs and Gerard-Jan Claes invite various passionate film lovers to elaborate on their viewing practice by email. Filmmakers, artists, critics, researchers, authors, programmers, cinemagoers, TV enthusiasts, Netflixers, YouTubers, torrent users... The series takes off with Herman Asselberghs as guinea pig. He makes films, writes about film, teaches at the film department of LUCA School of Arts/Sint-Lukas Brussels and is co-founder of the artist-run production and distribution platform Auguste Orts.

I have some good news, for everyone: cinema is in crisis. Which is hardly news, in a way, for it has continuously been in crisis throughout its existence. It is not a sign of future danger either – the future is an enigma, and it takes a lot of irresponsibility to speculate about it, to pretend to decipher its mysteries – but rather that of a seismographic sensibility to the stakes of the present. I think there is no other symptom more relevant to an art’s vitality than its constant reappraisal, in accordance with the constant reformulation of our world. The real issue would be to know whether the forces that transform the world are the same forces that transform the arts, how both feed on one another, unless they are contradictory.

André Bazin is sometimes called “the inventor of film criticism”. Entire generations of film critics and filmmakers, especially those associated with the Nouvelle Vague, are indebted to his writings on film. Film opens a “window on the world”, according to Bazin. His writings would also be important for the development of the auteur theory. Bazin: “For those who do not participate in it, the reality of luxury naturally provokes the painful awareness of being banned. Its cinematographic dramatization, on the contrary, equals its realization and the euphoria of possession.”

André Bazin is sometimes called “the inventor of film criticism”. Entire generations of film critics and filmmakers, especially those associated with the Nouvelle Vague, are indebted to his writings on film. Film opens a “window on the world”, according to Bazin. His writings would also be important for the development of the auteur theory. Bazin: “Let us summarize the impressions of this fifth Cannes Film Festival and try to draw some constructive lessons from it. The conclusion is simple: a festival is interesting in proportion to the quality of the films that are presented.”

[Bandwith warning: this article contains a lot of images]
Owing its unity to its variations, Hong Sang-soo’s oeuvre provokes inventory-making more than others. One will find here a collection of some of the running motifs, those called for by memory and those formed as the images were collected. Floating motifs, from plate to plate – drawing, between rigidity and woolliness, between heaven and earth, an art of posture and distance, in which any relationship and resemblance could be mere coincidence. Clinking as pleasantly, we hope, as glasses on a table.

1987. Back to Chicago. During a seminar at the Art Institute, I see Robert Bresson’s Diary of a Country Priest. A turning point. I give up experimental video-art cinema and move on to storytelling. That is when I understand that classic cinema can bring happiness.

Every time an image emerges from the depths, something changes: in size, intensity or movement, or in the relationship it establishes with other images – from other layers. In the course of these changes, the argument, the train of thought, the story of the film develops.

Tonight would have been the opening night of the Courtisane Festival in Ghent. Due to the COVID virus, the organizers of the festival were forced to cancel entirely, including the first part of the Out of the Shadows programme. On the occasion of this programme, Courtisane, Sabzian and KASK School of Arts joined efforts to compile an accompanying publication, focussing on the work of five Arab female film directors: Atteyat Al-Abnoudy, Selma Baccar, Assia Djebar, Jocelyne Saab and Heiny Srour. As the actual release is unclear at the moment, Sabzian publishes a first text from the publication, by the Algerian filmmaker and writer Assia Djebar (1936-2015). “For me, cinema is neither a “job” – in the sense of a career – nor a “vocation” – in the sense of a calling. What is it, then, for me, having made my first film shortly after the age of forty, then a second one shortly after the age of forty-five?”

André Bazin is sometimes called “the inventor of film criticism”. Entire generations of film critics and filmmakers, especially those associated with the Nouvelle Vague, are indebted to his writings on film. Film opens a “window on the world”, according to Bazin. His writings would also be important for the development of the auteur theory. Bazin: “You need to see the ghostly ballet of “rotifers” in a drop of water or the underhand and implacable struggle of white blood cells against bacteria to have an idea of the plastic as well as dramatic possibilities of cinema.”

De neorealistische films leken niet realistischer voor de massa, voor de kleine mensen, voor het dagelijkse leven. De individuen en hun psychologische analyse uit de burgerlijke roman zijn overbodig omdat er geen verhalen meer overtuigend aannemelijk gemaakt hoeven te worden. Maar de oude verhouding is niet zomaar omgekeerd, het documentaire krijgt niet de overhand ten koste van het narratieve. Rossellini vertrouwt niet op het fantastische toeval, de kern van de surrealistische esthetiek, noch laat hij alles over aan de apparatuur zoals later de cinéma vérité deed. Zijn blik en die van de camera worden gecombineerd. Een nieuwe realiteit komt maar in zicht via een nieuwe manier van waarnemen.

Daniel becommentarieert zijn onderwerp: “Met schilderkunst moet je jezelf in de vingers snijden.” Voor hem en Rohmer gaat het erom de kunst tot leven te brengen die niet geschikt is voor musea. Om met een beeld van de film te spreken: vazen zijn er in de eerste plaats om bloemen in te zetten.

Films zoals die van Bresson, die afhankelijk zijn van de kracht van suggestie en dus in extreme mate afhankelijk zijn van het reactievermogen en de reactiebereidheid van de toeschouwer, die een kluwen van verbanden, referenties en krachten verbeelden, laten zich onmogelijk herleiden tot een eenduidige, lineaire en onomkeerbare verhouding tussen oorzaak en gevolg. De vrijheid die Bresson zijn publiek laat, stemt overeen met zijn houding als kunstenaar ten opzichte van de werkelijkheid. Wat hij met de vorm van zijn films vastlegt is slechts reliëf; wat men niet ziet is cruciaal en pas in de stilte en sprakeloosheid achter wat men hoort, komt in de eenzaamheid het eigenlijke drama van deze film boven.

Vigo’s films behoren tot het surrealisme. Niet de Breton-stroming met haar überidealisme, haar amour fou en, ondanks alles, haar paternalisme. Vigo is een van de “vijanden van binnenuit”, Bataille, Artaud, leven-boven-vorm, erotiek, het uitgeholde subject. De vernietiging van de maatschappelijke bovenbouw wordt de basis van elke revolutionaire actie.

Godards camera bewaart een afstand; hij registreert. Godard weigert de kijker via dramaturgische manipulaties een mening op te dringen. De werkelijkheidsaanspraak van zijn kunst berust niet op een zo trouw mogelijke nabootsing van de werkelijkheid, maar manifesteert zich in de erkenning van het fictieve karakter ervan.

Ozu is een zencineast die in de positie van toeschouwer en afwachtende de wereld niet wil veranderen, maar zich vlak en onverschillig maakt als een waterspiegel en gereed is voor de indrukken van de wereld. De camera is bij het draaien steeds een fractie van zijn blik verwijderd: de ruimte geeft een versplinterde indruk.