Eugenio Renzi

Eugenio Renzi (1980) is an Italian actor and writer, known for Cinéma, de notre temps (1989), Les coquillettes (2012) and Rêverie (2017). Renzi writes film criticism and is the  artistic director of the Printemps du cinéma français in Rome.

Wang Bing about Feng ai [’Til Madness Do Us Part]

Emmanuel Burdeau, Eugenio Renzi, 2013
CONVERSATION
29.05.2019
NL EN

“A mental hospital is not, as such, an original theme. The story told by ’Til Madness Do Us Part could just as well happen anywhere else. It is a common story. The fact remains that mental illness is of course an interesting subject, particularly in China. Somehow, mental illness frees mankind, as it liberates mankind from the yoke of the law. At the same time, it makes man more vulnerable... […] The life we see on the outside of an asylum is fundamentally not very different from the one we can see on the inside. What interested me was less the hospital than the patients and the life they were living... They don’t consider this place a mental hospital but the place in which they live. […]  It is their house. That’s where they live as if it is their home. Some of them even stay there for the rest of their lives. Very early on, I was struck by the impression that in a lot of ways there is more humanity on the inside of a hospital than on the outside.”

Eugenio Renzi, 2013
ARTICLE
29.05.2019
EN

Everything, you know, is nothing. The patients in every psychiatric hospital in the world do not exist. Their identity is denied. They have no name. They are simply crazy. In Wang Bing’s cinema we meet two types of characters. Those who have no name, but who describe themselves through action, and those who have a name and act through words. Dumbed by medicines, the madmen of Wang Bing are deprived of the opportunity to tell their story. This is the main issue that the film tackles and solves.

Interview met Wang Bing

Emmanuel Burdeau, Eugenio Renzi, 2013
CONVERSATION
09.11.2014
NL EN

“Een psychiatrisch ziekenhuis is, op zich, geen origineel thema. Het verhaal van Feng ai [’Til Madness Do Us Part] had zich zeker ook elders kunnen afspelen. Het is een alledaags verhaal. Toch is geestesziekte natuurlijk een interessant onderwerp, met name in China. Geestesziekte bevrijdt de mens, in zekere zin, want ze bevrijdt hem van het juk van de wet. Tegelijkertijd maakt ze hem kwetsbaarder … [...] Het leven dat men buiten een inrichting waarneemt is in wezen niet zo verschillend van het leven dat men binnen kan waarnemen. Wat me interesseerde was minder het ziekenhuis dan de patiënten en het leven dat ze er leidden. Zij beschouwen die plek niet als een ziekenhuis maar als een plaats waar ze leven. [...] Het is hun huis. Ze leven er alsof ze thuis zijn, sommigen blijven er zelfs tot hun dood. Ik was al vroeg getroffen door de indruk dat in veel opzichten er meer menselijkheid binnen dan buiten het ziekenhuis was.”