From the end of a night to dawn. An uninterrupted traveling shot. From Bastille to the Champs-Elysees, by way of the Boulevard des Italiens, Avenue de l'Opera, and Rue de Rivoli, a depopulated Paris offers itself to Marguerite Duras' mysterious and profound voice.
We call ‘negative hands’, the hands found on the walls of the Magdalenian caves of sub-atlantic Europe. These hands were just pressed upon the rock, after having been covered with colour. Usually, they were black, or blue. No explanation has been found for this practice.
In front of the ocean
under the cliff
on the granite wall
these hands
wide open
Blue
and black
Blue like the water
Black like the night
The man came alone into the cave
in front of the ocean
All the hands are the same size
he was alone
The man alone in the cave looked
into the noise
into the noise of the sea
the immensity of things
And he cried out
“You who have a name, who have been given an identity, I love you”
[...]
Voice over of Les mains négatives
“Marguerite Duras baseerde haar film Les mains négatives op de grotten van het Magdalénien aan de Atlantische kust, waar afdrukken van handen werden gevonden. 30.000 jaar geleden plaatste iemand haar hand tegen de rotswand en spoot er verfstof overheen, waardoor een gekleurde halo van een hand ontstond. Terwijl zij dit deed werd haar hand getransformeerd van een gereedschap naar een beeld. Het moment waarop de schilder haar handafdrukken maakte is gefossiliseerd. Ook al heeft dit moment duizenden jaren geleden plaatsgevonden, het bestaat nog steeds.
De film van Duras bestaat slechts uit enkele shots. De camera filmt door de voorruit van een auto die door Parijs rijdt. Het licht is intens blauw. Langzaam lost de zon de kleur op en komt de stad tot leven. Een stem klinkt, en beschrijft de negatieve handen als een versteende uitroep. De handen drukken overweldiging uit, het besef van de eindeloosheid van de zee en de ondoorgrondelijkheid van het Europese woud dat zich onverbiddelijk rond haar uitstrekt. Een klein mensenlichaam dat naakt is ten opzichte van het immense van de dingen. En een mens die misschien voor de eerste keer een liefde voelt om onderdeel te zijn van dit universum. De negatieve hand op de muur is een uitroep: ‘Ik heb lief.’”
Nina de Vroome1
- 1Nina de Vroome, “De negatieve handen,” Sabzian, 7 september 2016.
