Charles Dekeukeleire

The registering apparatus itself becomes a living organ, moving and reacting psychologically. For the spectacle of a world which hitherto was nothing but an animated photograph, dependent for its interest upon form and the movement of figures, is substituted the impression received by the cameraman himself: the result being achieved by the synthesis of two distinct movements, the one that of his own interior life and the other that of external life, modified, designed, transformed in the direction of his psychic impression of it.

L’appareil enregistreur devient lui-même vivant, il se déplace et réagit psychologiquement. À la vision du monde qui autrefois n’était qu’une photographie animée, dont la qualité et l’intérêt dépendaient presque exclusivement de la plastique et du jeu des acteurs, se substitue l’impression ressentie par l’opérateur seul, celle qui résulte de la synthèse de deux mouvements distincts, d’une part celui de la vie intérieure de l’auteur, d’autre part, celui de l’extérieur modifié, épuré, transformé dans le sens de l’impression psychique du réalisateur.

“Van het begin af heb ik geweten dat ik wat wij noemen ‘zuivere films’ zou maken, films zonder verhaal en die belangwekkend zijn door de beweging alleen: een beweging die er niet noodzakelijkerwijs een behoeft te zijn van personages. Alles is goed om er beweging mee te bereiken: men kan de beweging fotograferen in de natuur, men kan bewegingsloze dingen laten dansen en draaien door middel van het toestel; men heeft de beweging der machines, enz. Het is verkeerd te spreken van trucs, in de filmtechniek. Wij kennen geen trucs, wij hebben alleen maar middelen.”

The parentheses in my title arise from the fact that Charles Dekeukeleire, a largely forgotten Belgian experiment filmmaker of the late 1920s, had only small recognition in his own day. Hans Scheugl and Ernst Schmidt, Jr., ... say of his films: “They were so advanced in their formal means, so far ahead of their time, that they left behind the puzzled contemporary critics.” There were in fact a few contemporary Belgian writers who discussed Dekeukeleire’s films with insight, but certainly this minority response was not enough to insure his work a place in cinema history after he turned to documentary filmmaking in the 1930s.