Roger uses his son Igor to ruthlessly traffic and exploit undocumented immigrants. When one of the immigrants is killed, Igor is guilt-ridden and wants to care for the dead man's family against his father’s orders.
“De broers Dardenne filmen ‘tegen het op de loer liggende esthetisme, de namaak, al die artistieke trucs die ons het zicht op het menselijke ontnemen’. De camera doet niets anders dan het opnemen van de werkelijkheid die ‘daarvoor’ al bestond en ‘daarna’ nog zal bestaan, maar die alleen door de camera onthuld kan worden. Weer in de woorden van de regisseur: ‘We proberen het leven niet te bevriezen in onze opnames, maar te laten gebeuren, te laten ontstijgen.’ De personages bestaan dus buiten de cameralens die hen slechts kortstondig maar intens waarneembaar maakt: ze worden getoond zonder alles van ze te laten zien. In de allerlaatste scène van La promesse, op het station en als de aftiteling al in beeld verschijnt, zijn de geluiden van het station bijvoorbeeld nog steeds te horen en zo weet de kijker dat het leven daar doorgaat, ook buiten het scherm en de lens van de camera blijft bestaan.”
Marie-Aude Baronian1
“J’étouffe dans les images et la musique de ce cinéma qui ne peut imaginer qu’en bloquant les mouvements de respiration de la réalité. Fantasmes mais pas métaphores. Arrêt du transport, constriction, passage bouché. Au secours ! Contre ces images bouchons, ces images/musiques bourrées à craquer mais qui ne craquent jamais, contre ces images pleines et fermées, besoin irrépressible d’images et de sons qui vibrent, crient, frappent des pieds et des mains jusqu'à faire crever la bulle. Un trou. Un cadre.”
Luc Dardenne2
“We zeggen tegen de acteurs: ‘Ga de trap op aan die snelheid, sneller, zachter, draai iets sneller terug, wacht voordat je de deur opent, iets langer, iets minder lang.’ Het probleem van de plans-séquences die we gebruiken, zijn de cuts in de film – er zijn er misschien maar 120. Als we met het ritme willen spelen, dan wordt het ritme binnen het shot belangrijk, niet enkel de cuts. Ook de bewegingen binnen het shot zorgen voor ritme in de film, zonder op voorhand goed te weten hoe precies. Soms schrappen we een dialoog om sneller te gaan. We zoeken en we improviseren verschillende kleine dingen.”
Luc Dardenne3
- 1Marie-Aude Baronian, “‘La caméra à la nuque’. Esthetiek en politiek in de films van de broers Dardenne”, Krisis, 2007. [Vertaald door Dianna de Esch]
- 2Luc Dardenne, Au dos de nos images (Paris: Les éditions du Seuil, 2005).
- 3Luc Dardenne in Gerard-Jan Claes, “Vragen voor Luc Dardenne”, Sabzian, 2018.
