EN
“De cinema van Jan Vromman is een uitnodiging tot samenzijn. In Als reuzen sterven komt zijn familie bij elkaar. Vanuit het heden en het verleden brengt hij ze samen, in gezelschap van de toeschouwer. Vromman is de gemoedelijke vaandeldrager die ons rondleidt door een Belgische geschiedenis. Aandoenlijk, want volks, ontroerend want schijnbaar onbeduidend. Maar het carnaval is altijd een experiment in gemeenschapsvorming geweest. De armen vieren een potlatch, de vrouwen worden mannenrokkenjagers en de onderdanen nemen de overhand – ook al is het maar voor één dag. De opschudding van het sociaal weefsel creëert ademruimte, zorgt dat de donsdeken van de gemeenschap weer volume heeft. In de archiefbeelden zien we hoe individuen op straat samentroepen met maskers en vaandels om hun gemeenschappelijk verhaal leven in te blazen. In een stoet kon men de macht van een massa ervaren. En leerde men om die macht in te zetten voor folklore, maar ook voor verzet. Klimaatspijbelaars en vakbondsvoormannen zijn schatplichtig aan de Dulle Griet en het Ros Beiaard.
De film toont hoe feestelijk maar fragiel een gemeenschap is. Na een stoet gaat iedereen naar zijn eigen huis en sluit zijn eigen deur achter zich dicht. Wie weet wanneer zij weer samen zullen komen? Wanneer de slingers en bloemen zijn verwelkt, razen er weer auto’s voorbij. Jan Vromman zegt; ‘de straat is de moeder van de democratie’. Het begint allemaal met samen wandelen op een weg. Dan ontstaat magie als vanzelf.”
Nina de Vroome