In A Small Town in Spain, triptych we look back to the old- and recent history of the small town Trujillo (Extremadura, Spain). With this retrospection we stay, overwhelmed by tender memories, always close to its inhabitants.
“Ik hoop, met de film, niet alleen mijn gevoelens ten opzichte van het onderwerp te verhelderen, te communiceren; maar ook ‘iets’ over film te zeggen. De film is een uitdrukking van de behoefte om in alle eenvoud te vertellen, wars van professioneel geachte criteria en druk die het productionele op een filmisch gebaar kan leggen. Ik wil, m.a.w., het filmen ontdoen van gewicht en gewichtigheid.
De film vertelt een verhaal van iets dat ik al zeer lang met mij meedraag. Het is als een (weliswaar onmogelijke poging) een punt te zetten achter een lijn van ervaringen. In het reine te komen met de eigen bagage, zodat er opgeruimd en opgeborgen kan worden! Sinds enige tientallen jaren bezoek ik een plaats in Spanje en ik heb er contacten met vooral steeds dezelfde mensen. Het terugkijken op die jaren wijst op evoluerende bedenkingen bij al die reizen.
Al speelt bagage, vakkennis, ervaring altijd een rol; ik wil filmen als een kind, als een amateur. Weer die cineast/cameraman zijn. Filmen zonder uitgeschreven script. Improviseren. Talrijk ook zijn de teksten die ik, in dit verband, doorheen de jaren schreef. Ook achter die teksten wil ik een punt zetten, tot een laatste bladzijde komen. De woorden die ik als verteller spreek zijn de woorden die ik gewoon met mij meedraag. Er is gefilmd met een eenvoudige camera, er was geen klankman of klankvrouw. Andere beelden plukte ik uit het internet. De hulp die ik kreeg was de hulp van vrienden. Ik kon niets eisen en wat ik kreeg was mij dierbaar. Uiteraard is de film zonder subsidie tot stand gekomen, er was evenmin een producent.
Waar het over gaat? Het gaat over herkennen, over liefde voor mensen. Over in mensen jezelf herkennen. Het is een transversale positie. De film is ernstig maar niet gewichtig, de film is niet door ‘professionelen’ gemaakt maar met aandacht en zorg gemaakt.
Mijn herinnering aan mensen en die plaats in Spanje is gelaagd. Vele vertellingen draag ik mee. Die gelaagdheid, veelheid vond zijn vorm in een triptiek. Drie verhalen die één verhaal vertellen. Met melancholie en een zeker gevoel van verlies blijf ik achter met de vele verhalen die ik er niet kon in verwerken. Eigenlijk had ik nog zoveel meer willen geven. Nooit heb ik filmers begrepen die zeggen op zoek te zijn naar een gepast onderwerp. De onderwerpen bezoeken mij en daar geef ik mij aan over.
Ik zoek geen taal die zijn best doet als ‘hedendaags’ over te komen; ik doe gewoon, ik ga zomaar mijn gang.”
Jan Vromman