Prisma #21

In Wild at Heart van David Lynch (1990) rijden Sailor en Lula door het Amerikaanse platteland. Op een nacht komen ze aan bij een plek waar zojuist een fataal ongeluk is gebeurd. Bij het autowrak liggen twee verongelukte mannen. Behalve het tintelen van de nog warme motor heerst er stilte. Uit de duisternis komt een meisje tevoorschijn. Ze ziet er adembenemend uit met haar korte truitje, golvend haar, rode lippen en bloed dat haar lichaam doet glanzen in het licht van de koplampen. Ze maakt zich zorgen om haar verloren portefeuille. “Help me om hem te vinden! Mijn moeder vermoordt me!” Ze krabt gedachteloos op haar hoofd, waar “iets plakkerigs” zit terwijl ze zoekend de grond afspeurt. Lulu en Sailor kijken elkaar in afgrijzen aan. Het meisje is zonder dat ze het beseft over de grens tussen leven en dood gestapt. Haar brein houdt zich bezig met iets dat vóór het ongeluk reden was geweest voor paniek. Maar die zorgen zijn tevergeefs, nu datzelfde brein zichtbaar wordt van tussen haar lokken. Het leven en de dood bestaan tegelijkertijd nu ze ten dode is opgeschreven. Het noodlot heeft haar tijd ingehaald, de dood is over haar vergankelijke bezorgdheid heen geschoven. 

Dit meisje belichaamt de fataliteit van cinema. Slechts af en toe word je je bewust van de tragische onvermijdelijkheid van de filmische realiteit. Het noodlot is geen toeval en kan evenmin afgewend worden: de toekomst staat vast. Wanneer je een film een eerste keer ziet, kan je nog hopen dat het personage het er goed van af zal brengen, zelfs wanneer de logica van de scenarioschrijver de toekomst bespookt. Als toeschouwer wil je beschermd worden tegen ‘spoilers’, die de illusie van onbeperkte mogelijkheden vernietigen. Je wil nog kunnen hopen, tegen beter weten in. Maar boven de ingang van de cinema staat onzichtbaar: “Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt.” Het lot van filmpersonages is bezegeld en ligt verborgen in de toekomst die onvermijdelijk krimpt tot er niets van overblijft bij de woorden “The End”.