← Part of the Collection:
https://www.sabzian.be/text/gevoelens-van-nu-in-een-genre-van-toen

Gevoelens van nu in een genre van toen

Naughty Boys, nostalgie volgens Eric de Kuyper

Na in 1983 te debuteren met Casta Diva maakte Eric de Kuyper in 1984 meteen Naughty Boys, een film die hij zelf omschreef als “a sad musical comedy” en waarin hij hulde brengt aan de oude musicals en komedies. Naughty Boys was de tweede film die De Kuyper met vrienden en studenten maakte, maar hier voor het eerst het gezelschap kregen van een “professionele” actrice, Linda Polan. De film speelt zich af in een onbestemde tijd, ergens tussen beide wereldoorlogen in een groot Engels landhuis. Zes heren in smoking proberen de sfeer van een net afgelopen feest vast te houden. Onderstaand interview met De Kuyper verscheen in 1984 in het Belgisch maandblad Film & Televisie.

Naughty Boys (Eric de Kuyper, 1984)

Freddy Sartor: Ben jij met Naughty Boys, “a sad musical comedy”, aan een herwaardering van het musicalgenre toe?

Eric de Kuyper: Ik ben dol op muzikale komedies. Toen ik het ontwierp, ben ik wel vertrokken met de idee: ik weet dat ik het niet kan in die omstandigheden met zo weinig geld maar wat we kunnen doen, is zo’n beetje de sfeer oproepen met veel muziek en dans... zo van: we zouden hem nog wel willen maken, maar het kan eigenlijk niet meer. Hollywood kan dat zelfs niet meer. Kijk maar naar One from the Heart van Coppola. Dat geldt voor de musical als film maar ook voor de musical als theaterverschijnsel. Ik ben altijd sterk geboeid geweest door de vroegere musicals uit de jaren twintig en dertig die een beetje vergeten zijn. Want wanneer je foto’s bekijkt van die oude musicals, een Fred Astaire toen die nog optrad met zijn zus, dat is allemaal niet zo perfect, dat lijkt geïmproviseerd. Ik heb de filmmusical willen evoceren maar ook de sfeer, de spirit van de theatermusicals. Daarom heb ik teksten van Noël Coward gebruikt, die van die musicals heeft geschreven, van die revues en vaudevilles. En dat is ook de reden waarom ik het absoluut in het Engels wou doen. Dat is de taal en de sfeer die daarbij past.

Naughty Boys steunt op een zestal mannen, die contact zoeken met de buitenwereld, met vrouwen?

Mijn film gaat over mannen. Ze hebben allemaal iets te maken met vrouwen maar die zijn er niet. Dat is inderdaad de buitenwereld. De mannen zijn op elkaar aangewezen om de leegte te vullen. En dan plotseling arriveert Daisy en dan schijnt het allemaal goed te gaan. Daisy is iemand die geen vrouwelijk gezelschap verdraagt, alleen maar mannen rond zich. Ze is een soort spil, een katalysator. Zij kan de mannenwereld organiseren. En wanneer zij er niet meer is, valt die wereld uit elkaar. Dus het gaat ergens om de leegte, de heimwee naar de vrouw, het vrouwelijke dat alleen in dans- en droomscènes geconcretiseerd wordt. Ze is even aanwezig en iedereen amuseert zich. Ze is weer weg en niemand weet nog wat ie moet doen. Was Casta Diva heel duidelijk en heel nadrukkelijk een schets van de mannenwereld, Naughty Boys is via een verhaal, via een sfeer, via personages eigenlijk hetzelfde.

Zowel in het begin als in het slotbeeld houdt de camera stil bij schilderijen met spelende jongens...

Naughty Boys gaat over kinderen, over jongetjes. Het zijn wel volwassen mannen maar het gaat over het kind in de man. Dat vond ik een boeiend thema. Ze spelen heel veel. Ze proberen contact te vinden maar het gaat dus niet. In tegenstelling tot het kinderlijke aspect in de vrouw wordt het kinderlijke facet van de man als thema in een film niet vaak uitgewerkt.

Veel in Naughty Boys draait om de leegte, de verveling. Zie je dat nu meer in de wereld van vandaag aanwezig dan vroeger?

Dat is het moderne in deze film. Naughty Boys heeft iets anachronistisch, iets ouderwets, iets blasé. Maar die musicals, die stukken toen hadden die langdradigheid, die verveling niet. Het was een uitdaging om met gevoelens van nu in een genre van toen iets te vertellen... alsof een Antonioni een musical zou maken...

Gent, 16 oktober 1983

Deze tekst verscheen origineel in Film & Televisie 320 (1984).

 

Deze tekst verschijnt in het kader van Seuls, een reeks filmavonden gewijd aan de Belgische cinema. Tijdens drie avonden zet Sabzian samen met Eric de Kuyper zijn rijke carrière in de kijker. De eerste avond, ‘Seuls: Eric de Kuyper #1 – Pink Ulysses’ vond plaats op donderdag 12 mei 2022 in KASKcinema, Gent. Meer informatie over het evenement vindt u hier.

CONVERSATION
25.05.2022
NL
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.

Related