“Ephemeral, fleeting beauty on which the condensation of cinema imposes the living rhythm of dance. A retreating wave may leave ridges on the sand, but the wind will come and draw new geometrical forms. Storck records these forms as a moment of extreme tension, just when the wind forces a new shape to take the place of the old.”
Oswell Blakeston1
“Without a doubt this can be called experimental. But it must also be said, that contrary to many others (pure rhythms, diagonal symphonies and mechanical ballets), in this film of Storck’s, the tendency towards abstraction does not undermine the material, dense, sensual dimension of the elements but rather exalts it by getting down to an organic, elementary, vital level. The tourist’s Ostend remains out of frame (it is winter); the wind chases away the few holidaymakers, just as the lens does all trace of humanity. All that is left is the sea.”
Michel Canosa2
“De pianist leek er veel plezier in te scheppen en was steeds erg vernuftig, of hij nu improviseerde, een speciaal voor de film geschreven partituur bracht, of de voorschriften volgde die bij de kopie van de film waren gevoegd. Met de behendigheid van een aap speelde hij virtuoze slagpartijen met de naast zijn piano opgestelde objecten: neppistolen voor de revolverschoten van de passiemoord, castagnetten voor de hoeven van de paarden, voor de klank van de golven: loodkorrels die van een canvas streken, en met emmers water en sponzen bootste hij de klank van regendruppels na. Hoog in mijn kleine kamer aan de andere kant van de straat kon ik de klanken van de piano horen, waaruit ik dan kon opmaken om welk genre film het ging: een komische farce, een burgerlijk drama, een sentimentele komedie, of zelfs een geweldige storm op zee, of de galop van losgeslagen paarden. De muzikale begeleiding verrukte mijn fantasie en ik viel in slaap met een hoofd vol beelden.”
Henri Storck beschrijft zijn vroegste herinneringen aan de cinema3
« Le pianiste semblait s’amuser beaucoup, toujours très inventif, soit qu’il improvisât, soit qu’il suivît une partition écrite spécialement pour le film, ou encore qu’il jouât des airs du répertoire d’après des indications jointes à la copie du film. Adroit comme un singe, il manipulait en virtuose une batterie d’objets disposés à côté de son piano : pistolets pour les coups de revolver des crimes passionnels, castagnettes pour imiter le bruit des sabots des chevaux, graines de plomb glissant sur une toile pour le bruit des vagues, seaux d’eau et éponges pour le bruit des gouttes de pluie. Du haut de ma petite chambre située de l’autre côté de la rue, j’entendais les sons du piano, ce qui me permettait de comprendre le genre de film dont il s’agissait; une farce comique, un drame bourgeois, une comédie sentimentale ou encore une violente tempête en mer ou une galopade de chevaux emballés. L’accompagnement musical excitait mon imagination et je m’endormais la tête pleine d’images. »
Henri Storck décrivant ses premiers souvenirs du cinéma
- 1Oswell Blakeston, “The romantic cinema of Henri Storck,” Architectural Review, 1931.
- 2Michel Canosa, Henri Storck. Il litorale belga, Campanotto Editore, Udine, 1994. [Translation by the Henri Storck Foundation]
- 3Henri Storck, “Vier witte paarden stormden op de toeschouwers af”.
