https://www.sabzian.be/text/some-came-running

Some Came Running

Vertaald door Gerard-Jan Claes, Elias Grootaers, Veva Leye, Nefertari Vanden Bulcke

Some Came Running (Vincente Minnelli, 1958)

Een kleine waarschuwing voor hen die Some Came Running (Vincente Minnelli, 1958) nog niet gezien hebben: onderstaande tekst van Jacques Rancière verklapt het einde van de film.

Aan de voet van een trap haalt een vrouw een spiegeltje uit haar pluchen handtas en besluit haar make-up bij te werken. Een banaal tafereel. Waarom dan toch voelt de kijker zijn hart ineenkrimpen? Omdat de vrouw deze geste lijkt uit te voeren alsof haar hele leven afhangt van haar onvolmaakte make-up. En, natuurlijk, zij overdrijft. En, inderdaad, het is haar leven dat zij op het spel zet wanneer zij het leslokaal binnengaat en aan de literatuurdocente vraagt of zij al dan niet haar rivale is. Het volstaat de vreugde te zien die haar gezicht doet stralen wanneer zij de hooghartige vrouw met de meest ijzige ironie hoort antwoorden dat ze zich daarover absoluut geen zorgen hoeft te maken. Waar had zij ooit kunnen leren dat woorden iets anders zeggen dan wat ze zeggen en dat de opsmuk die je gebruikt om je mooier te maken de klasse waartoe je behoort verraadt? We lachen doorgaans met de naïeveling die niet begrijpt wat men hem zegt. Maar hoe kan dit lachen onaangeroerd blijven door de pijn van degene die geen toegang heeft tot de wetenschap die we zelfs toeschrijven aan hersenloze wezens: de wetenschap van de verschijning [l’apparence]. Niet weten hoe een overdaad aan schmink, gelach of tranen te vermijden, niet weten hetzij te lachen hetzij te huilen, tegelijk wel en niet gewaarworden dat men je voor de gek houdt. Dit alles speelt zich onophoudelijk af op het gezicht van Ginnie. Nooit heeft één en hetzelfde lichaam op zo’n volmaakte wijze de tekens van totale onschuld gecombineerd met de kunstgrepen die geacht worden verleiding te garanderen of liefde te bewijzen. En het is uiteraard omgeven door de gekunsteldheden van de kermis dat de vrouw die haar leven op het spel zet met een woord, een blik of een schminkpotlood, de dood zal vinden, een kussen tegen haar hart klemmend waarop het woord ‘Sweetheart’ geborduurd staat. Nooit werd het geweld van de scheiding tussen werelden en de vergeefse poging van iemand om het licht waarop zij geen recht heeft te naderen met een zachtere wreedheid voorgesteld. En nooit heeft een cineast het eenvoudige plezier ontleend aan een onmetelijk verdriet met meer visuele betovering kleur gegeven.

Dat is wat cinema bij uitstek heeft uitgevonden: singuliere lichamen als dragers van nieuwe gevoelens. Cinefilie is niet de liefde voor oude films. Het is de liefde voor deze singuliere uitvindingen die de vormen van onze perceptie en de teneur van onze gevoelens overhoophalen.

Deze woorden over Some Came Running (Vincente Minnelli, 1958) werden geschreven ter gelegenheid van de tweede feestelijke avond van Sabzian op 14 februari 2015.

 

Beeld uit Some Came Running (Vincente Minnelli, 1958)

ARTICLE
02.03.2015
NL FR EN
In Passage, Sabzian invites film critics, authors, filmmakers and spectators to send a text or fragment on cinema that left a lasting impression.
Pour Passage, Sabzian demande à des critiques de cinéma, auteurs, cinéastes et spectateurs un texte ou un fragment qui les a marqués.
In Passage vraagt Sabzian filmcritici, auteurs, filmmakers en toeschouwers naar een tekst of een fragment dat ooit een blijvende indruk op hen achterliet.
The Prisma section is a series of short reflections on cinema. A Prisma always has the same length – exactly 2000 characters – and is accompanied by one image. It is a short-distance exercise, a miniature text in which one detail or element is refracted into the spectrum of a larger idea or observation.
La rubrique Prisma est une série de courtes réflexions sur le cinéma. Tous les Prisma ont la même longueur – exactement 2000 caractères – et sont accompagnés d'une seule image. Exercices à courte distance, les Prisma consistent en un texte miniature dans lequel un détail ou élément se détache du spectre d'une penséée ou observation plus large.
De Prisma-rubriek is een reeks korte reflecties over cinema. Een Prisma heeft altijd dezelfde lengte – precies 2000 tekens – en wordt begeleid door één beeld. Een Prisma is een oefening op de korte afstand, een miniatuurtekst waarin één detail of element in het spectrum van een grotere gedachte of observatie breekt.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati once said, “I want the film to start the moment you leave the cinema.” A film fixes itself in your movements and your way of looking at things. After a Chaplin film, you catch yourself doing clumsy jumps, after a Rohmer it’s always summer, and the ghost of Akerman undeniably haunts the kitchen. In this feature, a Sabzian editor takes a film outside and discovers cross-connections between cinema and life.
Jacques Tati zei ooit: “Ik wil dat de film begint op het moment dat je de cinemazaal verlaat.” Een film zet zich vast in je bewegingen en je manier van kijken. Na een film van Chaplin betrap je jezelf op klungelige sprongen, na een Rohmer is het altijd zomer en de geest van Chantal Akerman waart onomstotelijk rond in de keuken. In deze rubriek neemt een Sabzian-redactielid een film mee naar buiten en ontwaart kruisverbindingen tussen cinema en leven.

Related