In Shane Carruths sciencefictionfilm Primer (2004) ligt een man bewusteloos op de grond. Zijn collega belt hem wakker. Verward komt de man overeind. Hij lijkt zich niet te herinneren hoe hij hier is terechtgekomen. Dan knippen jump cuts abrupt in de actie.
In de Japanse horrorfilm Pulse[Kiaro] van Kiyoshi Kurosawa komt de gruwel tevoorschijn uit het internet: spoken verschijnen in de leefwereld van jongeren via een website, eerst enkel zichtbaar op het scherm, later ook in hun materiële wereld.
“Filmen” lijkt me een merkwaardig werkwoord. Als het op het schrijven van een boek aankomt, zeg je niet “boeken”. En peindre heet niet tableauter. Hieruit blijkt dat, wat film betreft, het eindproduct de overhand neemt en een werkwoord wordt.
Film is nooit enkel het Engelse woord dat voor de geest roept wat in onze taal pellicule heet. Maar dat woord pellicule moest bezet zijn door wat het wou zeggen, en het zijn kleine schilfers van dode huid waar het om gaat; op basis daarvan zegt men filmen en niet pelliculeren.
