Several Dutch teenagers realize the cruel difference between dreams and reality.
EN
“On the surface it is difficult to call Spetters a ‘religious’ film. Although religion is portrayed in the film, it seems like simply part of the backdrop to the coming of age stories of the protagonists. Nevertheless, I will argue the reverse is true, just as the reversal of all stereotypes and expectations occurs in the plot and sub-plots of the film itself. Rather than see religion in the background, religion is central to the message of the film. The loss of power and final impotence of the all the characters are symbolic of the ultimate impotence of the church, and of God.”
Richard S. Ascough1
- 1Richard S. Ascough, “Symbolic Power and Religious Impotence in Paul Verhoeven’s Spetters,” Journal of Religion & Film 7, no. 2 (October 2003).
NL
“In Spetters bestaat geen vooruitgang, of het moest die van Fientje zijn die, om met Verhoeven te spreken, ‘haar rijdende patatkraam inruilt voor een vaste’. Rien gaat dood omdat geen motortechniek is opgewassen tegen een toevallige sinaasappelschil, en wie zoals Eef de homoseksuele zoon is van een gewelddadige, zwaar gereformeerde vader, schiet er niks mee op het platteland te verruilen voor de stad: het is daar wel anders maar niet beter. Geen wonder dat Eef aan het slot besluit te blijven waar hij is, met de toelichting: ‘Ik win nog wel eens van hem.’ Terwijl in Fanfare het onveranderlijke wordt gekoesterd in de wetenschap dat het intussen allemaal hoopgevend voorwaarts gaat in het land, is in Spetters alles in beweging zonder ergens toe te leiden.”
Hans Schoots1
- 1Hans Schoots, Van Fanfare tot Spetters: Een Cultuurgeschiedenis van de Jaren 60 en 70 (Amsterdam: Bas Lubberhuizen/Filmmuseum, 2004), 113-114.
FR
« Remarquable est la manière dont Verhoeven rechigne à laisser tomber quoi que ce soit : son sens du plan et de la scène tient davantage à cet art de faire feu de tout bois qu’à certaine constance de cadrage ou de placement de la caméra. Il y a ainsi un certain petit pot de moutarde, dans la boîte de nuit de Spetters. On l’aperçoit sur une table, puis une fille le place sous sa jupe pour surprendre le garçon qui serait assez téméraire pour y glisser la main. L’un des trois héros tombe dans le piège, non toutefois sans utiliser la moutarde qu’il a au bout du doigt pour assaisonner une croquette. Matérialisme : rien n’est abandonné en chemin, tout sert, tout est consommé. »
Emmanuel Burdeau1
- 1Paul Verhoeven et Emmanuel Burdeau, A l’oeil Nu (Capricci Editions, 2017), 15.
