A carefully made film, offering an intimate insight into the lives of Rosie, Sami, Irakli, and Nathan, four children with different educational needs who are going to regular schools.
“Het heeft veel tijd gevraagd om te zien wat inclusief onderwijs kan zijn. De nuances. Om de moeilijkheden en de complexiteit te benoemen, en de opportuniteit die dat met zich meebrengt. [...] Mijn voornaamste doel is om een film te maken die dicht bij de kinderen blijft. Ik kan niet in hun schoenen lopen maar door veel tijd met hen door te brengen, wil ik iets vertellen dat waarachtig is. Na een maandenlange observatie in verschillende klassen, door deel te worden van de klas, is het zoeken naar een vorm waarin de kinderen zich kunnen bewegen en waarbinnen iets authentiek kan ontstaan.”
Ellen Vermeulen1
“Inclusief is geen protestfilm. Ik wilde anders kijken naar een onderwerp waarover de meningen al gevormd zijn. Vele politici praten over hen, maar weinigen praten mét hen.”
Ellen Vermeulen2
“Diagnoses worden niet vermeld, er wordt met geen woord gerept over het M-decreet, geen enkele expert of ouder geïnterviewd. ‘Omdat het daar niet over gaat’, vertelt Vermeulen. De enige informatie over hun situatie wordt gegeven door de kinderen zelf. De filmmaker neemt geen expliciet standpunt in. Ze is een vlieg op de muur. [...] De vormelijke keuzes verschuilen Vermeulens opinie. In de beginscène zwermt de camera doorheen Sami’s klas. De kijker weet nog niet over wie de documentaire zal gaan. Er is een meisje dat er wat anders uitziet, een jongen met een koptelefoon op, Sami die wat extra aandacht krijgt... Ieder van deze kinderen is uniek en vereist een andere lesmethode. Ze koos ervoor om te filmen op pellicule, in plaats van video. ‘Precies omdat ik geen honderden opnames wil maken en er vervolgens de naar mijn gevoel beste uitpikken.’ [...] ‘Het is een zeer stille, kleine film, gefocust op de kinderen en de kleine interacties. Ik wou dat de focus enkel daarop lag, niet op die ongelofelijk lelijke klaslokalen en de rest van hun omgeving. In zwart-wit zie je die klaslokalen bijna niet. Bovendien wou ik de kinderen zo veel mogelijk gelijk trekken, in zwart-wit lukt dat vrij aardig.’”
De Morgen3
“Tweeënhalf jaar zat ze in de klas voor Inclusief. In één van de klassen bracht ze zelfs vier maanden fulltime door. Met vele ouders, kinderen en leerkrachten bouwde ze een hechte band op, om een totaal vertrouwen te winnen. ‘Op den duur geraakte ik erg betrokken bij hun verhalen. We maakten de film echt in samenspraak.’ Extra bijzonder is dat er uiteindelijk maar 12 dagen van die ruim 900 dagen onderzoek echt gefilmd werd. ‘Ik snap niet hoe je in godsnaam een problematiek kan begrijpen, zonder er de tijd voor te nemen. Ook kan je van kinderen niet verwachten dat ze zich normaal gedragen voor een camera, als er geen vertrouwdheid is. Op den duur wist ik exact wat ik zocht, en was het puur een kwestie van het juiste moment afwachten tot datgene gebeurde. Zelfs al had ik die klas na een tijdje ook wel gezien, de timing moest juist zijn. Maar wanneer dan alles op zijn plaats valt, de cameraman je begrijpt en de kinderen spontaan reageren, dat iedereen vergeet dat je er bent, dat is een heerlijk gevoel.’”
Cinevox4
“De camera kijkt toe, draait en zoomt, verandert van focus, zoekt en tast af. Met haar film 9999 (2014) zette Vermeulen al het lot van psychiatrisch geïnterneerden op de agenda. Inclusief kan niet even stellig zijn, laat meer twijfel toe, maar geeft inleving en stof tot nadenken die in het publieke en politieke debat over dit thema al te vaak ontbreken.”
Bjorn Gabriels5
- 1Ellen Vermeulen, Director's Statement, Inclusief Blog, 2018.
- 2Ellen Vermeulen, ”Ik ben kwaad, maar daarover gaat de film niet,” Humo, 4 December 2018.
- 3Sofie Steenhaut, “Unieke kinderen, speciale behoeften, wondermooie docu,” De Morgen, 27 November 2018.
- 4“Vier kinderen met beperking, twee jaar onderzoek en zero oordelen: Ellen Vermeulen over ‘Inclusief’,” Cinevox, November 2018.
- 5Bjorn Gabriels, “Inclusief: Binnen is geen buiten,” Filmmagie, nr. 690, December 2018, 38.
