Films byTexts by Pier Paolo Pasolini
Article NL
15.02.2023

Daarover gaat het bij Pasolini: over de verschillen in het meervoudige. Niet over het enkelvoudige, eenduidige, beeld van het volk of het land, maar over de afwijkingen, de dialecten, het jargon, de woordspelletjes die hem als student al aantrekken in het werk van Dante als dichter van de aardse passies. Wat hem aantrekt is niet het grote verenigende licht, maar al die ontelbare, onvoorspelbare lichtjes: mensen als vuurvliegjes.

FILM
Love Meetings
Pier Paolo Pasolini, 1964, 93’

Director Pasolini traverses Italy in 1963 with camera and microphone interviewing people in public places about sex, marriage and gender roles.

 

FILM
Oedipus Rex
Pier Paolo Pasolini, 1967, 104’

Rescued from abandonment and raised by the King and Queen, Oedipus is still haunted by a prophecy – he'll murder his father and marry his mother.

 

Louis Valentin: Do you love life?

note EN
2.03.2022

Pier Paolo Pasolini was born one hundred years ago, on the 5th of March, 1922. To celebrate his centenary, several screenings, programs and exhibitions are organised in Belgium and abroad.

note EN
1.02.2021

Cecilia Mangini, Italy's first female documentary filmmaker, passed away on 21 January at the age of 93.

FILM
Pier Paolo Pasolini, 1971, 111’

Pasolini’s obsession was with finding a world outside of all the commodifications of capitalism, including, prominently, the bodily.

ARTICLE NL
13.06.2018

Wanneer Rossellini cinema verruilt voor televisie begeeft hij zich op vijandelijk terrein om hem te bevrijden van ideologische overheersing. Hij reageerde op de televisie zoals de antifascistische verzetstrijders uit Roma, città aperta (1945) op hun vijand reageerden. “Al deze televisiefilms maken deel uit van een cinematografisch project dat nauwelijks zijn gelijke kent, een project dat kunst, filosofie en wetenschap tracht te verenigen door middel van de revolutionaire activiteiten van historische figuren zoals Socrates, Leon Battista Alberti, René Descartes, Blaise Pascal en Jezus Christus.”

FILM
The Canterbury Tales
Pier Paolo Pasolini, 1972, 111’

“Despite all the writings, and they are voluminous, by Pasolini and about Pasolini, there is little reference to the fact that his work is an outstanding example of artistic Modernism. Perhaps the silence is due to his fierce dislike and rejection of Modern society.

FILM
Theorem
Pier Paolo Pasolini, 1968, 98’

“My hatred for the bourgeoisie is not documentable or arguable. It’s just there and that’s it. But it’s not a moralistic condemnation; it is total and unmitigated, but it is based on passion, not on moralism.

FILM
Pier Paolo Pasolini, 1962, 106’

I am a force of the Past.
My love lies only in tradition.
I come from the ruins, the churches
the altarpieces, the villages
abandoned in the Apennines or foothills
of the Alps where my brothers once lived.
I wander like a madman down the Tuscolana,

Conversation NL
31.05.2017

De vraag die rijst vanuit een eenentwintigste-eeuws gezichtspunt is: welke film is eigenlijk het meest subversief? Het schandelijke La ricotta, dat in zijn aanval op de filmindustrie en verschillende andere doelwitten de draak steekt met respectvolle houdingen tegenover de christelijke iconografie? Of Il vangelo secondo Matteo, dat zich voordoet als respectvol ten opzichte van een heilige tekst maar een radicale herinterpretatie van zijn betekenis voorstelt? En hebben deze vragen vijftig jaar na datum nog een hedendaagse waarde?

Article NL
17.05.2017

Abrupt, alsof de filmspoel op is, eindigen de films met de dood. Als levensverhalen eindigen ze samen met het leven, net zoals passieverhalen eindigen met de dood van de heilige. Maar de moderne heiligenlevens van Nana en Accattone zijn minder eenduidig.

Wat ontstaat is een verrassende verwantschap tussen het werk van twee regisseurs, de Italiaanse filmmaker die altijd poëet gebleven is en de Zwitserse Fransman die steeds verder de taal van cinema uiteenhaalt.

Article NL
15.02.2017
John Berger 2006
Vertaald door

La rabbia is een film van liefde. En toch is zijn luciditeit vergelijkbaar met die in Kafka’s aforisme: “Het Goede is, in zekere zin, troosteloos.”

Dat is waarom Pasolini als een engel was.

Conversation NL
21.07.2014

“In essentie is het onderscheid te maken tussen een cinema van proza en een cinema van poëzie. Een cinema van poëzie is echter niet noodzakelijk poëtisch. Vaak gebeurt het dat men zich beroept op de canons en dogma’s van de poëtische cinema en toch een slechte en pretentieuze film maakt. Een andere regisseur kan zich beroepen op de canons en dogma’s van de cinema van het proza – namelijk, hij zou een verhaal vertellen – en toch poëzie creëren.”