De avondlucht die in roze baadt, oranje kleurt tot tenslotte alle licht eruit wegtrekt wanneer de zon achter de horizon wegzakt. Een blik op de sublieme schoonheid? Of een banaal geworden cliché ervan? Wie kan er nog wat met dit stukgeschilderde, kapotgefotografeerde tafereel? Toch is dit wat I Only Wish That I Could Weep toont: zeven minuten lang de ondergaande zon. De beelden komen van een videocassette die in 1998 belandt bij The Atlas Group, een collectief dat zich wijdt aan het documenteren van de Libanese Burgeroorlog. Ze werden gefilmd vanop de Corniche, Beiroets mooiste promenade aan de Middellandse Zee. Eerst is de dijk nog in beeld, voorbijgangers wandelen hand in hand voorbij, houden halt om naar de zee te kijken, een jongetje fietst langs. De camera zoomt in, steeds dichterbij, tot niets dan een enorme bol die in zee verdwijnt overblijft. De band is gemaakt door Operateur #17, een geheim agent geposteerd op deze zeedijk die bekend stond als ontmoetingsplaats voor politieke dissidenten, samenzweerders en spionnen. Als inwoner van Oost-Beiroet had hij zelf nooit eerder de zon zien ondergaan in zee; hij vergeet zijn opdracht en richt de camera elke avond enkele minuten op het voor hem adembenemende spektakel. Wanneer hij wordt betrapt en zijn functie verliest slaagt hij er nog in de band aan The Atlas Group te bezorgen. Zo wordt deze zonsondergang een beeld van verzet van één man. Het is poëtisch plichtsverzuim: wegkijken van de wereld tot enkel de ondergaande zon overblijft. Maar hoe minder buitenwereld, hoe kitscheriger het plaatje, hoe radicaler het eenmansverzet van dit tafereel. Niet om wat het toont; de zon – misschien slechts een alibi, de schoonheid in de strijd geworpen – maar om wat het weigert te laten zien. Als er een Operateur #17 bestond tenminste. Want misschien zijn de beelden gemaakt door Walid Raad zelf, oprichter van de fictieve The Atlas Group die een voortdurend spel met waarheid en leugen speelt.  Wat blijft er dan over van het poëtische verzet, van het beeld vol andere beelden, van de zonsondergang die er even geen meer was?