Men noemt ‘negatieve handen’ de handen die zijn gevonden in de grotten uit het Magdalénien in Sub-Atlantisch Europa. Deze handen werden eenvoudigweg op de rotswand gelegd en daarna bedekt met kleur. Meestal waren ze zwart, of blauw. Er werd geen enkele uitleg voor deze praktijk gevonden.

Voor de oceaan
onder de klif
op de rotswand van graniet

deze handen

open

Blauw
en zwart

Het blauw van het water
Het zwart van de nacht

De man kwam alleen naar de grot
tegenover de oceaan
Alle handen hebben dezelfde grootte
hij was alleen

De man alleen in de grot aanschouwde
in het tumult
in het tumult van de zee
de onmetelijkheid der dingen

En hij schreeuwde

“Jij die een naam hebt, jij die begiftigd bent met identiteit, ik heb je lief”

Deze handen
het blauw van het water
het zwart van de hemel

Plat

Uiteengespreid op het grijze graniet

Opdat iemand ze zou zien

Ik ben iemand die roept
Ik ben iemand die riep, die schreeuwde, dertigduizend jaar geleden

“Ik heb je lief”

Ik schreeuw dat ik van je wil houden, ik houd van je

Ik houd van al wie zal horen dat ik schreeuw

Op de lege aarde, zullen deze handen achterblijven, op de bergwand van graniet, tegenover het gebulder van de oceaan

Onhoudbaar

Niemand zal het horen

Zal het zien

Dertigduizend jaar
deze handen, zwart

De breking van het licht op de zee doet de rotswand trillen

Ik ben iemand, ik ben diegene, die riep, die schreeuwde, in dit witte licht

Verlangen

Het woord is nog niet uitgevonden

Hij aanschouwde de onmetelijkheid der dingen, in het geraas van de golven, de enorme kracht ervan

En toen schreeuwde hij

Boven hem de wouden van Europa
oneindig

Hij staat te midden van steen
gangen
stenen wegen
overal rondom

Jij, die een naam draagt, jij die begiftigd bent met identiteit, ik houd van je met een oneindige liefde

De klif moest bedwongen worden
de angst overwonnen
De wind waait vanuit het vasteland en drijft de oceaan terug
De golven vechten tegen de wind
Vertraagd door zijn kracht
rukken ze op
en komen geduldig aan
bij de rotswand

Alles slaat te pletter

Ik heb je lief, dieper dan jij
Ik zal al wie zal horen dat ik schreeuw dat ik je lief heb liefhebben

Dertigduizend jaar

Ik roep

Ik roep degene die me zal antwoorden

Ik wil van je houden, ik houd van je

Sinds dertigduizend jaar, schreeuw ik, bij de zee, het witte spook

Ik ben het die schreeuwde dat hij je liefhad, jou