“Zo veel lagen staan tussen de kunstenaar en de echte berg in: de foto’s op de eerste plaats, stuk voor stuk overtuigd van hun eigen weergave maar zelf onderhevig aan de geschiedenis van de fotografie. Hoe openlijk bedrieglijk zijn die van honderd jaar geleden, van westerlingen in een kar getrokken door een Japanner met strooien hoed die stilhoudt voor de berg Fuji, maar dan in een studio. Hoe bedrieglijk ook de recente digitale beelden, haarscherp maar geen stap dichterbij. Zo veel posities zijn mogelijk, op zo veel momenten op de dag, verdeeld over vier seizoenen, door de jaren heen, dat je nauwelijks over één berg kunt spreken. [...]
Zo zegt Mary, terwijl we kijken naar een nachtopname met lichtjes uit de stad en de berg als donkere lijn aan de horizon, dat ze zich herinnert hoe een professor aan de universiteit eens beweerde dat film als vuur was en fotografie als ijs. In film draait het om licht, schaduw en beweging, film staat voor vluchtigheid. Fotografie daarentegen bevriest dat wat zich voor de camera beweegt, foto’s kunnen objecten bewaren in de tijd. ‘Nu zie ik waarom fotografie de perfecte memento mori vormt’, zegt Mary. ‘Fotografie, net als rouw, stopt de tijd.’ Even later herinnert ze zich ook dat de professor stelde dat film en fotografie door hun tegengestelde karakter nooit samen kunnen gaan. Het vuur van de film doet het ijs van de foto smelten, het water van de foto zal op zijn beurt de vlammen doven.”
Roos van der Lint1
- 1Roos van der Lint, ‘Een berg van beelden,’ De Groene Amsterdammer, 2017.
